خوی بزرگ منشی در ادعیه ...

با نام خداوند عالی اعلی

خوی بزرگ منشی در ادعیه

دعاهای علی‌بن ‌ابی‌طالب (سلام‌الله‌علیه) نشانة روح بزرگ آن حضرت و برای آن است که آن حضرت حضرت خدا را به خوبی شناخت. از این رو آثار و اوصاف خدایی و بی‌نیازی را از خدا طلب می‌کند. به خدای سبحان عرض می‌کند :

اللّهُمَّ اجعَل نَفسی أَوّلَ کَریمَةٍ تَنتَزِعُها مِن کَرائِمی وَأَوّلَ وَدیعَةٍ تَرتَجِعُها مِن وَدائِعِ نِعَمِک

خدایا همة نعمت‌هایی را که دادی ازما می‌گیری، ولی اولین نعمتی که از من می‌گیری جانم باشد.نه اینکه ابتدا، اعضا و جوارح ما را بگیری به‌طوری که محتاج فرزندانمان باشیم، آنگاه جان ما را بگیری که آن، زندگی حیاتی ذلیلانه است.

مشابه این روح بزرگ‌منشی در دیگر دعاهای ائمه (علیه‌السلام ( به چشم می‌خورد.

 حضرت علی (علیه‌السلام) و نیز امام سجاد (علیه‌السلام) عرض می‌کنند: 

اَللّهُمَّ صُنْ وَجهِی بِالیَسارْ وَ لا تَبدُلْ جاهِی بِالإقتارْ فَاَستَرزِقَ طالِبی رِزقِکِ وَ اَسْتَعْطِفَ شِرارِ خَلقِکَ فَاُفتَتَنَّ بِخَمِّ مَنْ أعطانِی وَ بِضَمّ مَنْ مَنَعَنِی وَ أنْتَ مَعَ ذلِکَ وَلِیُّ الإعطاء وَالمَنْع.

خدایا تمام روزیها از دست تو و به دست تو است. مرا بدون واسطه این و آن، از روزی خود برخوردار کن. نه چنان که روزی من به دست این و آن باشد؛ که از غیر به من چیزی برسد و من ناچار شوم غیر را مدح کنم؛ در حالی که همة نعمتها از تو است. ومسئول دادن وندادن تویی.

ائمه (علیه‌السلام) در دعا خوی بزرگ‌منشی را به ما آموخته‌اند که سعی کنید این چنین دعا کنید. هرگز از خدا مال زیاد نخواهید؛ بلکه بخواهید آبرویتان محفوظ باشد چون مال بیش از نیاز، وبال است. انسان کریم، بزرگوار و بزرگ‌منشی است که طبع و روانش، به طبیعت آلوده نیست و هر کسی را کریم نمی‌گویند.

 

برگرفته از کتاب ارزشمند حکمت عبادات علامه جوادی آملی (دامة برکاته) ، ص 224

 

_______________________________

1. نهج البلاغه ، خطبه ی 215

2.همان ، دعای 225 ؛ صحیفه ی سجادیه ، ص 20 ، دعای مکارم اخلاق .