نیمه شعبان و شب قدر ...

گزیده ای از کتاب عصاره ی خلقت

آیت الله جوادی آملی

 سحرگاه نیمه شعبان سال ۲۵۵ هجری قمری با طلوع خورشید وجود حضرت خاتم‏الأوصیاء و خاتم‏الأولیاء، قطب دایره امکان، واسطه زمین و آسمان، حضرت بقیةالله‏ الأعظم (ارواح‏ من‏ سواه‏فداه) منور و با نسیم دل ‏انگیز حضورش عالم امکان عطرآگین گشت و بدین ترتیب زمینه تحقق وعده خدای سبحان در پیروزی مستضعفان و امامت آنان فراهم شد:

﴿ونرید أن نمنّ علی الذین استضعفوا فی الأرض ونجعلهم ائمة ونجعلهم الوارثین﴾ 1

فضیلت نیمه شعبان

وقتی امام معصوم (علیه‏السلام) به دنیا می‏آید و به عبارت دیگر انسان کاملی از مخزن غیب تنزل پیدا می‏کند مانند آن است که قرآن کریم از مخزن غیب الهی تنزل پیدا کند و چون قرآن و عترت دو ثقل ثقیل و وزنهٴ وزین نظام آفرینش هستند که از یکدیگر جدایی ندارند حکم هر یک همانند حکم دیگری است؛

چون اثر متزمّن در زمانْ ظهور می‏نماید. از این رو اگر نزول قرآنْ لیلة القدر را پر برکت می‏کند میلاد مبارک عصارهٴ خلقت نیز نیمهٴ شعبان را مبارک می‏گرداند. چنان‏که همین جدایی‏ناپذیری سبب می‏شود که عظمت لیلة القدر و شب نیمهٴ شعبان از یکدیگر جدایی‏ناپذیر باشند.

بدین جهت در روایات می‏بینیم همان طور که شب و روز قدر۲ نسبت به سایر لیالی و ایام شهر الله المبارک فضیلت پیدا کرده است شب و روز نیمهٴ شعبان المعظم نیز به برکت بروز و ظهور عصارهٴ آفرینش از خزانهٴ غیب الهی برجستگی خاصی در میان سایر لیالی و ایام شهر الرسالة والنبوة پیدا کرده است۳

لذا نه تنها دربارهٴ شب قدر آمده است که در این شب دعای هیچ کس ردّ نمی‏شود مگر آن که عاقّ والدین، قاطع رحم، شارب الخمر باشد یا در قلبش عداوت مؤمن باشد۴،

استدراج ... (1)

با نام خداوند عالی اعلی

توصیه‌های آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی برای ماه شعبان

با استغفار، پیغمبر را کمک کنید!

 

روی عن الحسین بن علی(علیهما السلام) قال:

 الِاسْتِدْرَاجُ مِنَ اللَّهِ سُبْحَانَهُ لِعَبْدِهِ أَنْ یُسْبِغَ عَلَیْهِ النِّعَمَ وَ یَسْلُبَهُ الشُّکْر.[1]

این روایت از امام حسین(صلوات الله علیه) نقل شده است که حضرت فرمودند:

استدراج از ناحیه خداوند نسبت به بنده اش، به این معنا است که خدا «نعمتی» را به سمت بنده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرستد و سرازیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و از آن طرف، «شُکر» را از او می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد.

معنای « استدراج »

من در گذشته روایات متعدّدی را در ارتباط با «رابطه میان حوادث و گرفتاری ها با معصیت و گناه» خوانده ام که اینجا، جای مطرح کردن آن ها نیست؛ ولی در این روایت بحثی راجع به استدراج داریم که یکی از دلائل گرفتاری های انسان را دربر دارد. امام حسین در این روایت، استدراج را معنا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که گاهی خدا به بنده اش نعمت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، ولی از آن طرف بنده، شکر نعمت را به جا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورد؛ این به خاطر آن است که خداوند حالت شکرگذاری را از بنده سلب کرده است.

چرا «استدراج »؟!

اینجا سؤال پیش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید که چرا خدا چنین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و حال شکر را از بنده اش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد؟ او که نعمت را به بنده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، توفیق شکر را هم به او بدهد! یعنی چه که او نعمت را بدهد ولی توفیق شکر را از او بگیرد؟[2] چرا خدا توفیق شکر را از بنده اش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد تا او نتواند شکر نعمت را به جا آورد؟ اصلاً چه طور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که خدا با بنده اش چنین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند؟

ناشکریِ انواع نعمت ها

حالا من خواهم گفت، چه طور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که استدراج پیش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید. البته بنده اینجا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم زیاد روایت بخوانم و به نقل یک روایت بسنده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم.

در روایتی از امام صادق(صلوۀ الله علیه) آمده است که[3] گاهی خدا به بنده اش نعمتی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد، او هم آن نعمت را در راه معصیت خرج می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و با آن گناه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.

منظور از نعمت هم در این روایت فقط پول نیست؛ چشم، گوش، دست، پا و تمام قوای انسانی، نعمت هایی است که خدا به انسان داده است. نعمت، فقط پول و اسکناس نیست!

چشم هایتان را باز کنید و نعمت هایی را که خدا داده است، بشناسید! نعمت، متّصله و منفصله دارد که تمام سرتاپای انسان و آن چیزهایی که متعلّق به او است را در بر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد، این یعنی اینکه «ای انسان! همه وجودت و متعلقات وجودت، نعمت های خداوند است». اگر انسان نعمتی را در راه حرام مصرف کند و گناه کند، خدا به او مهلت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد تا استغفار کرده و از این گناه ها توبه نماید!

غفلت از حق ...

غفلت از حق، کدورت قلب را زیاد کند ...

و نفس و شیطان را بر انسان چیره کند و مفاسد را روزافزون کند، و تذکر و یادآوری از حق، دل را صفا دهد و قلب را صیقل نماید و جلوه گاه محبوب کند و روح را تصفیه نماید و خالص کند و از قید اسارت نفس انسان را برهاند و حب دنیا را که منشا خطیئات و سرچشمه سیئات است، از دل بیرون کند و هم را هم واحد کند و دل را برای ورود صاحب منزل پاک و پاکیزه نماید. (القلب حرم الله) ...

پس ای عزیز!

در راه ذکر و یاد محبوب، تحمل مشاق هر چه بکنی کم کرده ای، دل را عادت بده به یاد محبوب، بلکه به خواست خدا، صورت قلب، صورت ذکر حق شود .. و کلمه طیبه لا اله الا الله صورت اخیره و کمال اقصای نفس گردد که از این، زادی بهتر برای سلوک الی الله و مصلحی نیکوتر برای معایب نفس و راهبری خوب تر در معارف الهیه یافت نشود.

هدیه مرحوم حاج حسنعلی نخودکی به امام راحل (ره) ..

با نام خداوند عالی اعلی

هدیه حاج حسنعلی نخودکی اصفهانی به امام راحل (ره)

 

ازحضرت آیت‌الله آقا موسی شبیری زنجانی نقل شده است که:

در سفری که امام خمینی(ره) و پدرم برای زیارت به مشهد مقدس رفته بودند امام درصحن حرم امام رضا (ع) با سالک الی الله حاج حسنعلی نخودکی مواجه می شوند.

امام امت (ره) که در آن زمان شاید درحدود سی الی چهل سال بیشتر نداشت وقت را غنیمت می شمارد و به ایشان می گوید با شما سخنی دارم.

حاج حسنعلی نخودکی می گوید: من درحال انجام اعمال هستم، شما در بقعه حر عاملی (ره) بمانید من خودم پیش شما می آیم.

بعد از مدتی حاج حسنعلی می آید و می گوید چه کار دارید؟

میزبان ...

هر حسنه ای از خداست ..

با نام خداوند عالی اعلی

عارفانه هایی از حاج اسماعیل دولابی

دزدی به مزرعه‎ای رفت و جوالی را همراه خود برد.

اوّل مقداری کدو حلوایی و هندوانه و خربزه در جوال ریخت، بعد مقداری سیب و سیب زمینی و بادمجان و خیار، و روی آن مقداری سبزی‎های مختلف مثل تره و ریحان، درِ جوال را بست و آماده‌ی فرار شد.

ناگهان صاحب مزرعه با نوکرهایش رسیدند.

نوکرها دزد را گرفتند و به درختی بستند و از ارباب پرسیدند با او چه کنیم.

ارباب دستور داد هر چه داخل جوال است، یکی یکی بیرون بیاورند و به سر دزد بزنند.

و نوکرها مشغول شدند و سبزی‎های لطیف را که روی جوال بود یکی یکی برداشتند و به سر دزد می‎زدند، ولی دزد گریه می‎کرد و می‎گفت: 

اللّهُمَّ اجْعَلْ عَواقِبَ امُورِنا خَیْراً :

خدایا آخر و عاقبت کارهای ما را ختم به خیر کن

چون می‎دانست آخر کار چیزهایی مثل کدوحلوایی و هندوانه و خربزه را که اوّل در جوال ریخته، بر سرش خواهند زد.  

در آخرت هم همان چیزهایی را باید متحمّل شویم که در دنیا در جوالمان ریخته‎ایم.

البته دوست اهل بیت علیهم‎السّلام ته جوالش سوراخ است و عملی را، چه صالح و چه ناصالح، ذخیره نمی‎کند.  

همان‎طور که امیرالمؤمنین علیه‎السّلام بر کفن سلمان با انگشت نوشتند:

«وَفَدْتُ عَلَی الْکَریمِ بِغَیْرِ زادٍ           مِنَ الْحَسَناتِ وَ الْقَلْبِ السَّلیمِ»

(بدون زاد و توشه‎ای از کارهای خوب و قلب سلیم بر خدای کریم وارد شدم.) 

سیّئات را استغفار می‎کند:

التّائبُ مِن الذَّنْبِ کَمَن لا ذَنْبَ لَهُ:

«کسی که از گناه پشیمان و تائب باشد، مثل کسی است که گناهی ندارد». 

حسنات را هم کار خدا می‎داند، نه کار خودش:

 مَا اَصَابَکَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللهِ: «هر خوبی و حسنه‎ای که به تو رسید، از خداست». 

بنابراین دوست اهل بیت دست خالی است. 

خدا هم دست خالی‎ها را دوست دارد؛

چون کسی که بر فرد کریم وارد می‎شود، زشت است همراه خود زاد و توشه‎ای بردارد. 

«وَ حَمْلُ الزّادِ اَقْبَحُ کُلِّ شَیْءٍ          اِذَا کَانَ الْوُفُودُ عَلَی الْکَریمِ»

(و هنگامی ‎که انسان بر شخص کریمی ‎وارد می‎شود، زشت‎ترین چیز همراه ‌بردن زاد و توشه است.) 

* سالک باید در طریق، همواره خود را دست خالی و بی‎‎چیز ببیند و خود و اعمالش را نبیند.

* بهترین عطیّه‎ی خدا به زاهد و عابد این است که زهد و عبادتشان را از آنها بگیرد و آنها خود را دست خالی ببینند.

* بزرگ‌ترین مزد این است که خدا فهم انسان را بزرگ کند تا درک کند و اقرار نماید که:  

مَا عَرَفْنَاکَ حَقَّ مَعْرِفَتِکَ وَ مَا عَبَدْنَاکَ حَقَّ عِبَادَتِکَ:

خدایا «آن‎‌گونه که حقّ شناختن تو بود، ما تو را نشناختیم و آن چنان که حقّ عبادت تو بود، عبادت تو را به جا نیاوردیم».

استجابت دعا در ماه رجب ...

با نام خداوند عالی اعلی

مواهب الهی برای همه و در دسترس همه است ؟

 

از پربرکت‌ترین ماه‌هایی که دعا در آن مستجاب می‌شود ماه پربرکت رجب است و خدای سبحان مرتّب فیضش دارد ریزش می‌کند چه کسانی که از او بخواهند چه کسانی که از او نخواهند ..

«یا مَنْ یُعْطی‏ سأله یا مَن یُعطی مَن لَمْ یَسْألْهُ وَمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ‏ تَحَنُّناً مِنْهُ وَرَحْمَةً» 1

لکن آن که او را نشناخت و از او نخواست فیضی جز فیض زودگذر دنیا دریافت نمی‌کند و همین نعمتی که در سورهٴ مبارکهٴ «توبه» فرمود:

﴿فَلاَ تُعْجِبْکَ أَمْوَالُهُمْ وَلاَ أَوْلاَدُهُمْ إِنَّما یُرِیدُ اللّهُ لِیُعَذِّبَهُم بِهَا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا﴾ 2 نصیب او می‌شود وگرنه در قرآن فرمود: ﴿سَأَصْرِفُ عَنْ آیَاتِی الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ﴾

فرمود معانی آیات من, حقایق آیات من, واقعیت‌ها را به افراد مستکبر و متکبّر نمی‌دهم من جلوی این آیات را می‌گیرم نمی‌گذارم آن طرف برود و آنها را هم نمی‌گذارم دسترسی به این معارف پیدا کنند

﴿سَأَصْرِفُ عَنْ آیَاتِی الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ﴾ 3

آنها را طرد می‌کنم نمی‌گذارم آنها آیات الهی را بفهمند برای اینکه ما این آیات را چندین بار عرضه کردیم ﴿هُدیً لِلنَّاسِ﴾ 4 بود آنها بی‌اعتنایی کردند

ما صبر کردیم آنها ﴿فَنَبَذُوهُ وَرَاءَ ظُهُورِهِمْ﴾ 5

ما صبر کردیم آ‌نها گفتند محجور است

ما صبر کردیم گفتند اسطوره است

ما صبر کردیم از آن به بعد دیگر توفیق فهم را از آنها گرفتیم ﴿سَأَصْرِفُ عَنْ آیَاتِی الَّذِینَ یَتَکَبَّرُونَ فِی الْأَرْضِ بِغَیْرِ الْحَقِّ﴾

 بنابراین اگر در دعای پرفیض رجب آمده است «یا مَنْ یُعْطی‏ مَنْ لَمْ یَسْألْهُ وَمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ‏» آن مواهب والای الهی را ذات اقدس الهی به آنها عطا نخواهد کرد آنچه خدای سبحان به انسان‌های مؤمن عطا می‌کند می‌گوییم:

﴿هَبْ لَنَا مِن لَدُنْکَ رَحْمَةً﴾ 6 هرگز چنین نعمتی را خدای سبحان به بیگانه‌ها عطا نمی‌کند. 

مشاهده ی متن کامل

____________________________
1-اقبال الأعمال, ص644.
2-سورهٴ توبه, آیهٴ 55.
3-سورهٴ اعراف, آیهٴ 146.
4-سورهٴ بقره, آیهٴ 185.
5-سورهٴ آل‌عمران, آیهٴ 187.
6-سورهٴ آل‌عمران, آیهٴ 8. 

پاسخ به شبهه ای پیرامون قضیه ی فدک ...

با نام خداوند عالی اعلی

آیت الله عبدالله جوادی آملی در تفسیر آیه "یرثنی و یرث من آل یعقوب " با مطرح کردن حدیثی که توسط آن به صدقه بودن فدک و در نتیجه به ارث نرسیدن آن به حضرت طاهره صدیقه (س) احتجاج شده است، این حدیث را جعلی دانست و در ادامه بحث خود به ارایه ادله‌ای در باب رد این ادعا پرداخت ...

مشاهده ی متن و دریافت فایل صوتی

فراخواهی در دعا ...

با نام خداوند عالی اعلی

فراخواهی در دعا

حکیم متألّه، «ابن‌سینا» در بیانی لطیف می‌گوید: «إستوسع رحمة الله».

مرحوم خواجه نصیر الدین طوسی، در مقدمة منطق شرح اشارات می‌گوید: این عبارات به روایت شبیه‌تر است تا عبارات یک کتاب عادی  1.

ابن سینا می‌گوید:

وسیع کن رحمت خدا را، بگذار دیگران زیر پوشش این رحمت واسعه قرار گیرند. جایی که دعا مستجاب است، دعاها را بلند ادا کنیم و همه را زیر پوشش دعای خود قرار دهیم .

مردم عصر روز عرفه در سرزمین عرفات از دامنه‌های کوه پایین آمد در حالی که یک چشم او آسیب دیده و چشم دیگرش سالم بود. چشم سالم او هم از بس گریه کرده بود، مثل شبکه و کاسه‌ای از خون بود، بعضی از دوستانش به او گفتند: چرا این همه رنج و اشک و ناله؟

گفت: در تمام این ناله‌ها چیزی برای خود نخواستم. همة این دعاها و ناله‌ها برای مؤمنان و دوستانم بود. ائمه (علیهم‌السلام) اصحابی را، که دارای چنین روحیة بلندی هستند تربیت کرده‌اند.

آن دینی که می‌گوید: هنگام سحر در نماز شب، عدة زیادی را دعا کن (حداقل چهل نفر یا بیشتر) همان دین می‌گوید: روز به فکر حل کار چهل مؤمن باش.

اول مظلوم عالم ...

درد دل علامه امینی (رحمت الله علیه)

یک سخنی از علامه امینی نقل کردند، خیلی منقلب شدم.
ما یک « الغدیر » می شنویم و خیلی گذرا عبور میکنیم.

یازده جلد چاپ شده و یازده جلدش چاپ نشده است.
بیست و دو جلد کتاب تحقیقی ... !

خدا می داند که این مرد در راه نوشتن این کتاب، فانی شد!

چه زحمت های طاقت فرسا !

می گویند بعد از نوشتن الغدیر گفته بود:

«روز قیامت با دشمنان امیرالمؤمنین مخاصمه خواهم کرد! همان طور که آنها وقت آقا را گرفتند، وقت مرا هم گرفتند؛ و گرنه من میخواستم معارف امیرالمؤمنین را گسترش بدهم؛ اینها آمدند مرا وادار کردند که من در اثبات امامتش کتاب بنویسم!»

وقتی می گویند: اول مظلوم عالم ؛ بی جهت نیست ! حضرت چقدر مظلوم باشد که بعد از قرنها، تازه در اثبات امامتش کتاب بنویسند !

به نقل از آیت الله فاطمی نیا

فرزند علامه امینی دکتر محمد هادی امینی می فرمود:

در آخرین روز های عمر پدرم از ایشان سوال کردند که شما چه آرزویی به دل دارید ؟

 

ایشان در جواب فرمودند :

من فقط یک آرزو در دنیا دارم که خداوند به من یک عمر طولانی بدهد و من در این عمر از همه کنار گرفته و در گوشه بیابانی چادر بزنم و آنجا ساکن شوم  تا آخر عمرم  بر مظلومیت علی علیه السلام گریه کنم. ...

_____

منبع : کتاب قدح نوش غدیر ، ص 71