عیب زدایی آری عیب جویى نه . . . (1)

عیب جوئی

عیب زدایی آری عیب جویى نه
فرق میان این دو بسیار ظریف و لطیف است زیرا عیب جویى و عیب‏زدایى به حسب ظاهر هر دو با یادآورى و بازگو کردن عیوب همراه است، ولى اوّلى با انگیزه تحقیر و تنقیص ذکر مى‏شود و دومى به قصد خیر خواهى و اصلاح، اولى با دشمنى و خصومت و دومى با دلسوزى و نصیحت توأم است.

اگر انگیزه انسان در ذکر عیوب دیگران خیرخواهى باشد قهرا کیفیت برخورد مشفقانه و آبرومندانه خواهد بود، ولى اگر هدف تنقیص و تحقیر باشد قهرا با تحقیر و توهین ادا مى‏شود. خلاصه اگر چه هدف وسیله را توجیه نمى‏کند لکن آن را تحدید مى‏کند، یعنى هدف وسیله را متناسب با خود مى‏سازد:

کُلٌّ یَعْمَلُ عَلى‏ شاکِلَتِهِ[1] ، هر کس طبق نیّت و انگیزه‏اش کار مى‏کند.

به همین جهت، کسى که مى‏خواهد عیب دیگرى را به او تذکر دهد باید با حسن نیّت و دلى پاک و بى ‏آلایش نقایص او را یاد آورى کند و در حال سخن گفتن کمال ادب و احترام را رعایت نماید و دقت کند که به شخصیت طرف مقابل خود اهانت روا ندارد و انتقاد صحیح و سالم و سازنده به نیش زدن و عیب‏جویى تبدیل نگردد، که نتیجه معکوس خواهد داشت.  

براى اینکه هیچ انسانى از خطا و اشتباه مصون نیست و هیچ کس نمى‏ تواند ادعا کند که مرتکب خطا و اشتباه نمى‏شود جز ائمه معصومین علیهم السّلام که آنان نیز با اینکه از مقام عصمت برخوردارند خود را در برابر پروردگار گناهکار و ناقص مى‏دانند.

به عنوان نمونه، امام سجّاد علیه السّلام عرض مى‏کند:
إلهى إلیک أشکو نفسا بالسّوء أمّاره و إلى الخطیئه مبادره و بمعاصیک مولعه و لسخطک متعرّضه.
خدایا به تو شکایت مى‏کنم از نفسى که مرا بسیار به بدیها وامى‏دارد و به هر خطا سبقت مى‏گیرد و به معصیت تو حرص مى‏ورزد و مرا در معرض خشم و غضب تو مى‏افکند.

و در جاى دیگر به پیشگاه خدا عرض مى‏کند:
ادعوک یا سیّدى بلسان قد أخرسه ذنبه، ربّ اناجیک بقلب قد أوبقه جرمه.
اى سیّد من تو را مى‏خوانم به زبانى که از زیادى گناه گنگ شده است.
پروردگارا با تو راز و نیاز مى‏کنم با دلى که از کثرت جرم و خطا به وادى هلاکت در افتاده است.

و هنگام اظهار ذلت به درگاه خدا مى‏گوید:
إذا رأیت مولاى ذنوبى فزعت ربّ أفحمتنى ذنوبى و انقطعت مقالتى فلا حجّه لی... .

اى مولاى من آنگاه که به گناهان خود مى‏ نگرم سخت بیمناک مى‏شوم.

پروردگارا گناهان بى‏شمار بر من چیره شده و زبان مرا از عرض معذرت بسته است. دیگر عذرى ندارم که به پیشگاه تو آورم و بهانه‏اى برایم نمانده که آن را بازگویم و از کرده خود پوزش طلبم... .

با اینکه امام سجّاد - علیه السّلام- معصوم است و هیچ گناهى از او سر نزده اما خود را گناهکار مى‏داند. 

بنابراین، همه مردم داراى عیبها و نقایصى هستند که باید به آنها تذکر داده شود،

چون خداوند عالم تمام افراد بشر را یکسان نیافریده است و همان طورى که صفات نیک و پسندیده در آنان وجود دارد عیوبى نیز در آنها هست،

ولى انسان نباید عیب‏جویى کند

بلکه باید با بیان مشفقانه و توأم با محبّت او را متنبّه سازد تا هم آبروى او را از بین نبرد و هم احساساتش را جریحه دار نکند،

چون اسلام براى حیثیت و آبروى مؤمن ارزش و اهمیت خاصى قائل است و بازگو کردن عیوب مردم نیز یک ضرورت است

و این ضرورت را مى‏توان به صورت پنهانى و خصوصى انجام داد تا به شخصیت مؤمن لطمه‏اى وارد نشود که:

«الضّرورات تقدّر بقدرها»

(نیازهاى اضطرارى باید در چارچوب خودشان ارزیابى بشوند)، یعنى از آن محدوده نباید تجاوز کند.

حضرت على علیه السّلام فرمود: نصحک بین الملا تقریع، نصیحت کردن در میان مردم نوعى سرکوبى است.

امام حسن عسکرى - علیه السّلام- فرمود:

من وعظ أخاه سرّا فقد زانه و من وعظه علانیه فقد شانه،

کسى که برادر دینى خود را در نهان پند دهد زینت بخش او شده است، اما اگر در برابر دیگران نصیحتش کند موجب سرشکستگى او مى‏شود.

نصیحت در نهانی بهتر آید گره از جان و بنداز دل گشاید
سرانجام شوم «عیب‏جویى»
اگر هدف از ذکر خطا و لغزشهاى دیگران رسوا کردن آنها باشد، بى‏تردید روزى فرا مى‏رسد که خداوند او را در بین مردم رسوا خواهد کرد.

امام باقر - علیه السّلام- از رسول خدا - صلّى اللّه علیه و آله - نقل مى‏کند که فرمود:
یا معشر من أسلم بلسانه و لم یسلم بقلبه لا تتّبعوا عثرات المسلمین فإنّه من یتّبع عثرات المسلمین یتّبع اللّه عثراته و من یتّبع اللّه عثراته یفضحه.

اى کسانى که به ظاهر اسلام آورده‏اید ولى اسلام در قلب شما رسوخ نکرده است در جستجوى لغزشهاى مسلمانان نباشید (تا آنان را رسوا کنید)، زیرا کسى که در مقام پیدا کردن خطاهاى مردم باشد خدا عیوب او را آشکار و وى را رسوا خواهد کرد.

و در روایت دیگرى آمده است خداوند او را رسوا خواهد کرد هر چند درون خانه و به طور پنهانى گناهى مرتکب شود.
عیب‏جویى و کفر
کسانى که با برادر دینى خود به ظاهر لاف دوستى مى‏زنند و اعتماد او را به خود جلب مى‏کنند ولى در باطن با او دشمن هستند و لغزشها و اشتباهات و نقاط ضعف وى را به طور دقیق نگاه مى‏دارند تا در فرصت مناسب او را مفتضح کنند، سر انجام، خود را به مرز کفر نزدیک مى‏کنند.

امام باقر - علیه السّلام- فرمود:
من أقرب ما یکون العبد إلى الکفران یواخى الرّجل الرّجل على الدّین فیحصى علیه زلاته لیعیّره بها یوما ما.

از چیزهایى که انسان را به مرز کفر نزدیک مى‏سازد این است که کسى با برادر دینى خود به نام دین در ظاهر طرح دوستى بریزد و لغزشهاى او را یکى پس از دیگرى به خاطر سپارد تا روزى او را رسوا کند.

امام صادق - علیه السّلام- فرمود:
أبعد ما یکون العبد من اللّه أن یکون الرّجل یواخى الرّجل و هو یحفظ علیه زلاته لیعیّره بها یوما ما.
دورترین حالات انسان از خدا این است که با کسى طرح دوستى بریزد و لغزشهاى او را به خاطر بسپارد تا روزى او را رسوا سازد.

عذاب دردناک
کسانى که به جاى انتقاد سالم و سازنده به فکر این باشند که عیوب مردم را آشکار کنند و از حیثیت و اعتبار آنان بکاهند، مرتکب گناهى بس عظیم گشته‏اند که به خاطر آن عذابى دردناک پیش رو خواهند داشت.

قرآن مجید در این باره مى‏فرماید:
إنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أنْ تَشیعَ الْفاحِشَه فِى الَّذینَ امَنُوا لَهُمْ عَذابٌ الیمٌ فِى الدُّنْیا وَ الاخِرَه وَ اللّهُ یَعْلَمُ وَ أنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ [2] ، کسانى که دوست دارند زشتیها در میان مردم با ایمان شیوع یابد عذاب دردناکى براى آنها در دنیا و آخرت است، و خداوند مى‏داند و شما نمى‏دانید.

یک انسان مسلمان به حکم وظیفه اسلامى، انسانى و اخلاقى موظف است در صورتى که از برادر دینى خود اشتباه و خطایى را مشاهده کرد در خفا به او تذکر دهد تا در صدد رفع آن گناه بر آید و چاره‏اى بیندیشد که از این پس گرد آن گناه نگردد، نه اینکه با دیدن یک کار خطا و اشتباه (و چه بسا به صرف اینکه از دیگران شنیده است و تحقیق نکرده‏) آبروى مسلمانى را ببرد و در نتیجه خود را نیز مستحقّ آتش دوزخ کند.

در اینجا نکته جالب توجه این است که قرآن مجید نمى‏گوید کسانى که فحشاء را در میان مؤمنان شایع مى‏کنند اهل عذابند بلکه مى‏فرماید کسانى که دوست دارند نسبتهاى ناروا درباره مؤمنان شایع شود اهل عذابند.

و این خود دلالت مى‏کند بر اینکه آبروى مسلمان نزد خداوند بسیار محترم است و او اجازه نمى‏دهد که هر چه درباره مؤمنان گفته و شنیده مى‏شود براى دیگران بازگو گردد، زیرا اگر انسان با چشم خود ببیند کسى گناهى را انجام داده حق ندارد سرّ او را فاش کند، چه رسد به اینکه از دیگران شنیده و خود ندیده باشد (دقت کنید).

امام صادق - علیه السّلام- فرمود:
من قال فی مؤمن ما رأته عیناه و سمعته أذناه فهو من الّذین قال اللّه عزّ و جلّ «إنَّ الَّذینَ یُحِبَّونَ أنْ تَشیعَ الْفاحِشَه

...» [3]  

درباره انسان مؤمن هر چه را دیده یا شنیده بازگوید (آن را بین مردم شایع کند) جزو کسانى است که خداى متعال درباره آنان فرموده است: «إنَّ الَّذینَ یُحِبَّونَ أنْ تَشیعَ الْفاحِشَه...»

راه مبارزه با اشاعه فحشا
اکنون که بحث به اینجا رسید چگونه مى‏توان با توطئه دوستداران شیوع فحشاء (شایعه پردازان) مبارزه کرد و نقشه‏هاى شوم آنان را نقش بر آب ساخت؟ به نظر حقیر، بهترین راه، مبارزه منفى است.

مبارزه منفى اشکال گوناگونى دارد که از میان آنها به دو راه اشاره مى‏کنیم:
1. عدم مجالست با عیب‏جویان:
افراد عیب‏جو همانند مگس روى آلودگى‏ها مى‏نشینند و تنها روى جنبه‏هاى منفى انگشت مى‏گذارند و جنبه‏هاى مثبت اشخاص را نمى‏بینند، چنانکه امام صادق - علیه السّلام- فرمود:

الاشرار یتّبعون مساوى النّاس و یترکون محاسنهم کما یتّبع الذّباب المواضع الفاسده من الجسد و یترک الصّحیح.

افراد زبون و فرومایه مانند مگس روى ناپاکیها و آلودگى‏ها مى‏نشینند و دنبال کارهاى زشت و عیوب مردم هستند و خوبیهاى آنان را نادیده مى‏گیرند، همان طور که مگس دنبال نقاط فاسد بدن مى‏گردد و مواضع صحیح و سالم را ترک مى‏کند.
بنابر این، باید از معاشرت و همنشینى با آنها خوددارى کرد و گذشته از اینکه نباید آنان را به عنوان دوست برگزید بلکه باید این گونه افراد را در ردیف دشمن‏ترین مردم نسبت به خود به حساب آورد زیرا ممکن است در اثر رفت و آمد نقطه ضعفى را مشاهده کنند و یک روز آبروى انسان را ببرند.

---

[1] .سوره اسراء ، آیه84.
[2]. سوره نور ، آیه 19.
[3]. همان.